Jeśli jesteśmy choć trochę do siebie podobne, to wiem, że poświęciłaś wiele cennego czasu i zaangażowałaś się całym sercem, by odkryć sekret tworzenia odżywczych relacji, w których dwie osoby kwitną pomimo przeciwności.

Byłaś gotowa zrobić wszystko, nie mając określonej granicy końca. Co oznaczało tylko jedno. Nieustanną walkę z wiatrakami doprawianą złudną nadzieją na lepsze.

Każda kolejna książka, każde kolejne rozczarowanie, każda pusta rozmowa ściągały Cię w otchłań bólu i goryczy. Złość pochłaniała twoją czułość i zrozumienie.

W twojej walizce dorosłości znalazły się skrawki porad rzuconych gdzieś ukradkiem, masa sprzecznych komunikatów, haczyki zranień wbite w skórę, przepisy na związek pełne brakujących stron i rozmazanej czcionki.