Kiedy słyszałam w przeszłości, że mam się nagradzać, pierwsze co pojawiało się w mojej głowie to pytanie ?Za co? Przecież na nagrodę trzeba sobie zasłużyć ?. To doświadczenie okazuje się wspólne dla wielu z nas.

Kiedy pytam moje klientki z czym kojarzy im się nagradzanie samych siebie, często słyszę: nagradzam siebie zakupami, ale jest to nagroda pocieszenia. Pocieszam się po rozstaniu, po ciężkich przeżyciach emocjonalnych lub długotrwałej sytuacji stresowej.  Okazuje się, że potrzebujesz wymówki, by sprawić sobie przyjemność.

Dochodzi do tego, że zaczynasz robić sobie wieczór filmowy dopiero, gdy spełnisz wszystkie domowe obowiązki. Sytuacja nabiera rozpędu, gdy miałaś wielkie marzenia, ale zatopiłaś się w rutynie życia i wtedy nagradzanie siebie wydaje się kompletnie bez sensu.

Dopiero, gdy poczujesz ciężar tego, co nazywasz trudem życia dajesz sobie prawo do chwili relaksu. Najsmutniejsze jest to , że ty i ja niejednokrotnie traktowałyśmy taki stan rzeczy jako normę.

Gdzie w takim razie tkwi niebezpieczeństwo schematu ? Na przyjemności muszę sobie zasłużyć?? Problem pojawia się, bo przyjemność zaczyna kojarzyć Ci się z bólem, frustracją i z poświęcaniem samej siebie. Szukasz wtedy usprawiedliwienia dla swojego szczęścia:

?On tak mnie wkurzył, że mam prawo się dzisiaj zabawić?;

?Zajmowałam się dziś wami i tyle spraw ogarnęłam, że należy mi się teraz chwila wytchnienia?,

?Idę dziś z przyjaciółkami, bo miałam przecież taki ciężki dzień?.

Kiedy utrwali się w Tobie schemat, że radość jest czymś warunkowym i że musisz zebrać sobie najpierw zasługi, to radość nie będzie twoim wyborem, ale z utęsknieniem oczekiwaną nagrodą pocieszenia.

Żeby tego było mało, po czasie zaczynasz bać się radości, bo myślisz sobie, że za chwilę coś się na bank spierdzieli. A jak jesteś szczęśliwa i na przykład twoje dziecko rozbije sobie kolano, to wtedy wmawiasz sobie, że to twoja wina, bo powinnaś go pilnować.

W związku z tym, że sama tkwiłam w tym schemacie przez wiele lat, pokażę Ci jak możesz zacząć „nagradzać” siebie bez poczucia winy.

Pożegnaj nagrody, bo ich nie potrzebujesz. To co Ciebie wzmocni to bycie autentyczną i cieszenie się tym, na co reagujesz w sposób naturalny i niewymuszony. Słowo nagroda zastąp bezwarunkową radością, która jest twoją wrodzoną umiejętnością. Każde dziecko dąży do bycia autentycznym i cokolwiek robi jest radosne. Nie potrzebuję siebie usprawiedliwiać, bo wie, że życie jest po to, by go doświadczać wszystkimi zmysłami. Radość nie jest beztroska ani bezmyślna, ona jest bezwarunkowym stanem ducha. I wcale nie musi się wiązać z ciągłym uśmiechem ale często przejawia się jako prawdziwa obecność, zaciekawienie, zatopienie w chwili.  Nagroda natomiast to sztucznie stworzone efekty w celu manipulowania ludźmi, by dali to czego się od nich oczekuje.( Jak będziesz dla mnie miła to pozwolę Ci?.). Dlatego warto żebyś się zastanowiła, czy chcesz, by twoje działania były wywoływane sztucznie tworzonymi nagrodami, czy wolisz podążać za swoją wrodzoną skłonnością do bycia tu i teraz i podążaniu za naturalna falą emocji.

Przyjrzyj się teraz z czym Tobie kojarzy się nagroda. Za co w dzieciństwie byłaś nagradzana a za co karana. Taki przegląd pomoże Ci zrozumieć dlaczego pewne zachowania przychodząc Ci z lekkością a inne z wielkim oporem, bo obawiasz się kary. Ja na przykład nie raz byłam nagradzana za wyręczanie mojego brata lub za rozładowywanie napięć w rodzinie a karana byłam obrażaniem, gdy chciałam w tym czasie robić coś innego. Dlatego właśnie przez wiele lat czułam się akceptowana jedynie wtedy, gdy wspierałam innych a czułam się winna, gdy podążałam za własnymi pragnieniami. Bycie autentyczną postrzegałam jako złe.

Teraz czas, byś się zastanowiła, co chciałabyś żeby w Tobie dostrzegano i wzmacniano. Ja na przykład chciałabym by wzmacniano we mnie umiejętność zabawy, poczucie humoru, odwagę, by przedstawić swój punkt widzenia i umiejętność odmawiania. W określeniu tego pomoże Ci wypisanie za co byłaś karana (jak w moim przypadku odmawianie). Jeśli jako dziecko tłumiono twoją ciekawość, emocjonalność lub próby odkrywania świata, wtedy na twojej liście wzmocnień mogą znaleźć się te przejawy życia. Kolejny krok to wybór, by codziennie w sobie to doceniać  swoją autentyczność. Nie czekaj aż ktoś inny to zrobi. Najpierw daj sobie tą pozytywną uwagę a wtedy inni zaczną i te walory w tobie dostrzegać.

Wybierz, że przez 5 minut każdego dnia będziesz pozwalała sobie doświadczać autentyczności. Najpierw będzie to dosyć koślawa praktyka i możesz czuć się z tą zmianą nieswojo. To zupełnie jak z nauką chodzenia. Przypominaj sobie, że wychodzisz ze swojej strefy komfortu i masz prawo odczuwać wszelkie emocje, ale pamiętaj, że robisz to dla siebie. Kiedy złapiesz się na tym, że chcesz sobie wręczyć nagrodę pocieszenia za ból, który przeżywasz możesz okazać sobie wyrozumiałość mówiąc ?Moja Droga, przyjemność to twoje przyrodzone prawo. Teraz czujesz smutek, ale jeśli chcesz doświadczyć innych emocji to nie musisz czekać, by poczuć się źle. Owszem jeśli już przeżywasz żal to zadbaj o siebie, ale nie traktuj tego jako nagrody, ale jako troskę o siebie??

Jeśli dopadnie Cię poczucie winy, powiedz do siebie to zdanie ?Nie potrzebuję usprawiedliwienia dla mojego szczęścia. Mam prawo doświadczać uczuć w sposób autentyczny i reagować przyjemnością na moje doświadczenia. Cokolwiek wydarzy się beze mnie nie jest moją winą. Nie mogę być w wielu miejscach na raz. Jeśli mam możliwość i chęć to wspieram innych z radością, ale jeśli źle się czuję i nie chodzi o sprawę życia lub śmierci, mam prawo odmówić. Nie przyszłam na ten świat, by wszystkiemu mówić TAK?.