Konie kojarzą nam się z siłą, pięknem, wolnością i chwałą.

 

Od wieków trwają w relacji z człowiekiem. Jej jakość determinuje czy będziemy postrzegani przez zwierzę jako wróg, czy jako przyjaciel.

 

Konie służą nam, ale nigdy nie dadzą się w pełni oswoić. Pokazują, że ani ich natura ani nasza nie musi się zmieniać, żebyśmy mogli odnajdywać harmonię we wspólnym tańcu.

 

Zadziwiające jest to, jak potrafimy być ślepi i wciąż podtrzymywać przekonanie, że wychować człowieka można tylko stawiając mu wymagania, nadając kierunek jego życiu i karząc w odpowiednim momencie, kiedy natura pokazuje nam coś wręcz przeciwnego.

 

Jeśli jeździec bezmyślnie karze konia za odmowę skoku, pogania go, wymaga od konia zbyt wielu rzeczy na raz lub uniemożliwia swobodę wyboru, zwierzę łapie do niego dystans. Takie zachowanie prowadzi do załamania więzi, częstych przejawów strachu  i ostatecznie do utraty zaufania.

 

A co się dzieje, gdy jeździec jest mało konsekwentny i ulega. Zgadłaś. Zwierzę zaczyna nadmiernie naruszać sfery człowieka: taranuje lub nadmiernie podgryza. Obie strony w efekcie tracą wobec siebie zaufanie. Kiedy w związku same nie szanujemy własnych granic i dajemy sobie wejść na głowę, pokazujemy jak można nas traktować.

 

I tu na arenę wchodzi trzecia postać:  człowiek w roli przyjaciela, autentyczny, otwarty i rozważny w swojej sile. Kiedy jeździec jest łagodny i konsekwentny zwierzę chce przebywać w jego obecności i nie narusza jego przestrzeni osobistej. Jeśli człowiek działa w zgodzie z naturą konia, zachęca zamiast przymuszać i okazuje przy tym wyrozumiałość ,tworzy się wtedy więź oparta na zaufaniu, autentyczności i radości.

 

Jeśli otworzysz swoje serce, konie nauczą Cię jak możesz nawiązać i pogłębić relacje z drugim człowiekiem.

 

Oto kilka wspaniałych lekcji:

Nawiązując relacje nie oczekuj od partnera, żeby był dla ciebie wszystkim. Twoim celem niech będzie prawdziwe poznanie a nie wymuszanie zachowań. Przemoc nie jest nigdy dobrym wyjściem – ani w stosunku do zwierząt, ani do ludzi. Lęk przed samotnością sprawia, że zaczynamy wariować i staramy się ze wszystkich sił przekonać partnera do siebie. Największy dar jaki możesz dać drugiej osobie, to pokazanie siebie w pełni. Zastanów się czy zmuszanie się do różnych zachowań, to nie za wysoka cena którą płacisz za iluzję miłości? Ten, który chce Cię kochać nie potrzebuje, żebyś go do tego przekonywała.

 

W komunikacji szukaj języka, który zrozumiecie oboje. Od konia nie oczekujesz, że zacznie mówić w sposób jaki Ci odpowiada ale szukasz sposobu wspólnego porozumiewania się. Starasz się zrozumieć jego zwyczaje, sposób odczuwania, reagowania. W rezultacie rozwijacie subtelne umiejętności komunikacyjne zrozumiałe tylko dla was. Tak samo możesz zachować się w każdej relacji. Nie zakładaj z góry, że druga osoba powinna Cię zrozumieć lub że ma podobne nawyki. Poświęć czas, aby poznać jej sposób patrzenia na świat i dziel się z nią swoim.

 

Jeżdżąc na grzbiecie konia nie możesz po prostu siedzieć i czekać. Wchodzisz w interakcję ze zwierzęciem. Wzajemnie się do siebie dopasowujecie.  Żadna chwila nie jest podobna do poprzedniej. Dzieląc przestrzeń z partnerem angażuj się z pełną uwagą, każdego dnia na nowo. W początkowej fazie we wzajemne poznanie a gdy uznasz, że chcesz być w związku to angażuj się w dzielenie własnej pełni. Przyzwyczajenie i trwanie w rutynie oddaliło od siebie już wielu. Nie pozwól, by wkradła się do twoich związków.

 

Po długiej jeździe , następnego dnia można naprawdę poczuć, bóle w mięśniach , o których istnieniu już dawno zapomniałaś. Kiedy pojawiają się trudności, odmienne punkty widzenia, zmęczenie lub osobiste dramaty, jest to prawdziwy sprawdzian dla każdej relacji. Umiejętność radzenia sobie z przeciwnościami losu a także uszanowanie odrębności partnera determinują powodzenie w relacji. Jeśli osoba, którą darzysz uczuciem rezygnuje po pierwszych niepowodzeniach, mówi Ci to więcej niż słowa zapewnień, w które tak bardzo chcesz wierzyć.

 

Jakie lekcje Ty odnalazłaś w naturze?